Week 4 – So beaut!

We zitten alweer op de helft van het Afrika Avontuur! De week begon uiteraard weer met lessen en dat werd al snel wat intens voor Tim en mij. We kregen namelijk maandagmiddag te horen dat dinsdag een nationale feestdag was en er dus geen lessen waren. Vervolgens werd de les van donderdagmiddag ook geschrapt omdat de leerlingen ineens dan moesten gaan filmen, in plaats van op vrijdag. Van de 12 lesdagen gingen er uiteindelijk dus maar 7,5 door (exclusief de nog komende les over mixage als de studenten klaar zijn met editing) wat inhield dat Tim en ik wéér in de lesopzet moesten gaan schuiven en prioriteiten stellen qua lessen. Woensdag hadden we de verjaardag van een van de KFI studenten dus zijn we bij hem thuis langs gegaan in wat hij zelf de ghetto noemt. Daar hebben we Konyagi gedronken, muziek geluisterd en een eerstejaars KFI student leren kennen, een self-proclaimed bad boy. Nagenoeg alles dat hij zei kwam erop neer dat hij zo’n ontzettende bad boy was/is. Zijn knokkels waren kapot en zijn schoenen zaten onder het bloed want iemand had iets verkeerds gezegd op straat. Want hij is een bad boy. Daarnaast had hij het er erg uitgebreid over dat hij zoveel drinkt dat hij bewusteloos raakt en heel veel wiet rookt. En de wiet in Tanzania is volgens hem de sterkste ooit. Maar hij rookt het zoveel want hij is een bad boy. Tevens vond hij Afrika eigenlijk maar niets en wenste hij dat hij in Europa of Amerika geboren was want daar is alles beter. Hij vond ook dat blanke mensen superieur waren aan zwarte mensen. We waren het er niet geheel over eens of hij nou wilde dat we hem zielig of stoer vonden.
Vervolgens zijn we donderdagmiddag mee geweest met een groepje van de masterclass toen ze op pad gingen naar een traditionele dansschool om te filmen voor hun eindopdracht. We hadden al snel door dat er ook een basisschool bij zat want toen we onze camera’s tevoorschijn haalden had je direct 20 kindjes om je heen springen die op de foto wilden. Lichtelijk intens. Al snel begon de dansgroep muziek te maken met een marimba, kalimba en verschillende trommels. Dat klonk al stoer en zo zijn de eerste filmopnames gemaakt, maar vervolgens kwamen de dansers naar buiten en gingen zij meedoen. Toen waren we helemaal om. We hadden eigenlijk het idee dat we die middag niets hoefden te doen dus wilden naar de Lodge gaan, maar stiekem was dit misschien toch wel een betere dagindeling. Beetje cultuur snuiven enzo.
Zaterdag hebben we dit overigens wel goed ingehaald hoor, toen zijn we namelijk in plaats van naar de Lodge naar het Arusha Hotel gegaan en daar aan het zwembad gaan liggen. Wat wel lichtelijk confronterend was want het zwembad grensde aan de fitnessruimte. Ik heb het voor mezelf goedgepraat door te stellen dat het absoluut onhandig is om op je slippers te sporten. Zwakke smoes, I know. Maar het zwembad was toch echt aanlokkelijker op dat moment, vooral gezien het ook 33 graden was. ‘s Avonds hebben we eindelijk gegeten bij het mythische The Station. Waarom de mythische status? Dit restaurant is volgens tripadvisor het beste restaurant van Arusha en we hebben al eerder geprobeerd er naartoe te gaan maar de chauffeur kon het toen niet vinden. En de tweede keer dat we het probeerden, met een andere taxichauffeur, kon ook deze het niet vinden. Uiteraard kwamen toen de twijfels of het wel daadwerkelijk bestond en werd het compleet gehyped dat het toch echt super fantastisch moest zijn. Doordat het het laatste weekend van Tim en mij in Arusha is besloten we het nog een keer te proberen. We hebben vervolgens ongeveer een uur rondgereden in een afgelegen industriegebied voor we het restaurant belden en hun lieten uitleggen waar de taxichauffeur ongeveer naartoe moest en vervolgens de verdere details hoe er te komen aan ons. De taxichauffeur in kwestie is namelijk niet bijzonder slim. En het is gelukt! Het lag alsnog ergens behoorlijk afgelegen en de setting was enigszins raar. Het restaurant is namelijk opgezet door een Indisch-Tanzaniaanse moeder en dochter en gelegen aan hun huis. Doordat ze pasgeleden semi-gedwongen verhuisd zijn hebben nog niet al hun oude klanten de nieuwe locatie weten te vinden dus die avond waren we de enigen. Dit was enigszins ongemakkelijk, maar doordat we aangaven honden en katten leuk te vinden en we toch de enigen waren lieten ze de honden en katten in de tuin los voor en na het eten. Dus uiteraard hebben we daar heel veel mee geknuffeld en gespeeld. Echt, lief dat ze waren! Evenals de moeder en dochter die het restaurant runnen, hele gezellige en vriendelijke mensen die ook goed Engels spraken. Voordeel was ook dat het eten nog erg lekker was ook! Doordat het zo’n klein etablissement is hebben ze elke dag een aantal keuzes en dat is het eigenlijk wel, wij konden uit een aantal verschillende curry’s kiezen. Nouja, in principe doe je het bij mij dan al goed. Maar het toetje was een ongelofelijk lekkere brownie met vanille ijs en verse frambozen. Dan ben ik uiteraard volledig om. Maar dit avondeten was slechts een voorbereiding op zondag!
De zondag was namelijk echt een ordinaire vakantiedag. Behalve dat we om 7 uur naast ons bed stonden. 8 uur zouden we namelijk opgehaald worden door onze vaste taxichauffeur Diki (de broer van de niet zo slimme chauffeur) om naar het Arusha National Park te rijden. Helaas was hij geheel in stijl van Afrikaanse Tijd meer dan een uur te laat. Na zo’n driekwartier rijden waren we op een ongelofelijk mooie plek aangekomen, echt alsof je een andere wereld inreed dan de stoffige omgeving rond KFI. Begrijp me niet verkeerd, het is hier mooi. Veel groen, veel kleur, maar ook heel veel stof! Vergeleken met Nederland is het bij het KFI nog steeds ongelofelijk kleurrijk en jungle-achtig, maar Arusha National Park was toch echt even een gradatie mooier. Alles was zo groot en groen en kleurrijk. Overal vogels en de felste vlinders die ik gezien heb. Vanuit de auto hebben we ook een heleboel (verschillende soorten) apen gezien. Toen we vervolgens, met een bewapende gids, aan het lopen waren kwamen we al snel een aantal giraffes tegen. De gids had al gezegd dat als we voorzichtig en rustig liepen we heel dichtbij zouden kunnen komen, maar elke keer als we dachten dat ze echt weg zouden lopen als we nog een stap deden konden we toch nog dichterbij komen. Na hier een paar uur rondgelopen en rondgereden te hebben zijn we nog even rustig aan gaan doen bij de wifi-spot en een restaurant uit te kiezen. Voor deze zondag werd het The Fig and Olive. Niet alleen zag het eruit alsof het niet in Arusha thuishoort, het eten was echt fantastisch.
Waar we echter wel absoluut genoeg van hebben is hoe absurd er eigenlijk met blanken omgegaan wordt hier. Overal op straat wordt je aangesproken en nageroepen met mzungu (blanke). Niet alleen de kleine kindjes op straat (waarvan je nog wel wat kunt bedenken dat het voor hun heel bijzonder en een “Waaat?! Bestaan die echt!?”-situatie kan zijn) maar ook gewoon door de tieners en volwassenen. Hun aanspreken met nyeusi (zwarte) wordt dan echter weer niet op prijs gesteld. Maar het is hier ook absoluut normaal dat je als blanke veel meer betaald. Als voorbeeld; Voor de safari van vandaag was de entree van het park voor ons 50 dollar per persoon. Voor onze chauffeur was het 10.000 Tanzaniaanse Schilling, omgerekend nog geen 5 euro. En zo is het overal. Entree voor alles is voor ons minstens 5 keer zo duur dan wanneer we een ander kleurtje zouden hebben. Het is behoorlijk racistisch voor een volk dat te kampen heeft gehad met slavernij en uitbuiting en juist gevochten hebben voor een gelijkwaardige behandeling. Ik weet alleen niet zo goed of het hypocriet is en een kwestie van white privilege dat ik dit zo vind.
Maar goed. Dinsdag gaan we de masterclasses afronden, woensdag bespreken en als het goed is vertrekken Tim en ik dan op donderdag richting Bagamoyo.
De volgende blog wordt dus geschreven vanaf het strand!