Week 1 – Wazungu kulewa

Zoals velen die dit lezen weten ben ik afgelopen donderdagochtend in het vliegtuig gestapt om 7 weken in Tanzania te vertoeven. Wat echter niet iedereen weet is dat dit met een ongelofelijke knoop in mijn maag was; in een periode dat mijn familie bij elkaar komt, elkaar steun en een schouder aanbiedt ben ik degene die nog geen 24 uur na de crematie in het vliegtuig zit om 2 maanden op een heel ander continent te zitten. Maar zoals Daniëlle de spijker al op zijn kop sloeg, ik had een ferme “Rot toch op joh!” kunnen krijgen.
Wat misschien ook opvalt aan dat stukje hierboven is dat ik hier sinds donderdag zit en op zondag al een ‘week 1 verhaaltje’ schrijf, doordeweeks gaan we het best wel druk hebben met de masterclasses en zondag is een wat rustigere dag zoals we momenteel verwachten. Dus een goed moment om het Koude Europa op de hoogte te houden van de Afrikaanse Avonturen!

Om bij het begin te beginnen stond ik donderdag om half 5 al naast mijn heerlijke, warme bedje om nog even te douchen, de laatste spullen in mijn backpack te doen en uiteraard nog even mijn handbagage inpakken. Dat soort dingen hoor je op het allerlaatste moment te doen namelijk. Op het vliegveld aangekomen nog even een ontbijtje meegepakt omdat je dit soort dingen om 5 uur ‘s ochtends dan net weer niét kunt doen. We vlogen met KLM, dus het vliegtuig was nice. Goed gegeten, wijntje erbij, Divergent en nog wat films gekeken. Het was vooral gaaf dat je je entertainment setje kon instellen dat je naar een camera bij de piloot of een camera onder het vliegtuig kon kijken. Bij het opstijgen en in het begin was dit heel tof, tot we op een zodanige hoogte waren dat je overal enkel witte wolken zag en het hier heel vroeg donker wordt. Dit zorgde er dus voor dat toen we in Tanzania landden we helemaal niets konden zien, zonde! Na we met het busje naar het Kilimanjaro Film Institute gebracht werden hebben we snel onze spullen een beetje uitgepakt en zijn al snel aan de tax-free gekochte Bacardi Oakheart begonnen. Zoals het hoort.
De volgende dag begon jammer genoeg al vroeg met meetings over de opzet van de masterclasses en het project hier. We hebben heel veel mensen ontmoet en ik vergeet op zijn minst de helft van de namen elke keer. Na de besprekingen besloten we een taxi te bellen om ons door Arusha te rijden, door het gebrek aan licht bij aankomst hadden we namelijk nog geen eerste indruk kunnen opdoen. Het is hier mooi! Het is groen, het is licht, overal om je heen is natuur en dan Mount Meru nog die in onze achtertuin ligt. Tijdens het wachten op de taxi hebben we voor omgerekend 0,30 nog grote stukken vers gekapte suikerriet gekocht. Nu ben ik niet geheel een zoetekauw, maar dit ging er goed in! ‘s Avonds zijn we met 3 locals van het KFI gaan eten en de stad in, hiphop is hier overduidelijk erg groot. Dat komt wel goed uit.
Op zaterdag konden Pascalle en ik onze spullen weer pakken en verhuizen naar de guesthouse, na twee dagen een sta-wc ben je erg blij met een normale. We hebben echter nog geen warm water. Hierna hebben we snel weer een taxi genomen en zijn naar het Arusha African Film Festival geweest waar we uitgenodigd waren om de laatste avond bij te wonen. In ware Afrikaanse stijl had het schema hiervan zo’n 2 uur vertraging, maar daar hadden ze ons al een beetje voor gewaarschuwd.
Is het al opgevallen dat ik het overal over taxi’s heb? Dit is niet omdat we zo ver verwijderd zitten van alles, maar omdat we als ‘rijke westerse blanken’ blijkbaar een behoorlijk doelwit op ons rug hebben. Het gaat zelfs zo ver dat toen we gister van het AAFF naar huis wilden er iemand van het KFI met ons meeging met de taxi omdat ze bang waren dat we anders beroofd werden door de taxi chauffeur. Het is allemaal heel lief dat ze zo oplettend en voorzichtig met ons zijn, maar het geeft wel een heel groot gevoel van afhankelijkheid. Niet heel verbazingwekkend is dit iets waar ik niet bijzonder goed tegenkan. Toegegeven; ik snap heus dat het onverstandig is als ik als blank meisje in mijn eentje ‘s nachts over straat ga zwerven, maar met zijn vieren ergens naartoe lopen in plaats van altijd een taxi moeten bellen en iemand meenemen zou toch wel erg prettig zijn. Misschien dat het wat soepeler wordt allemaal als we wat meer gewend zijn hier en wat minder rondlopen met ‘Wij zijn nieuw hier!’ op ons voorhoofd. Ik hoop het.

Overigens krijgen we ook veel Swahili te leren, wat nog een verbazingwekkend moeilijke taal is omdat het op geen enkele andere taal lijkt. Asante gebruiken we veel, dat betekend ‘dank je wel’ namelijk. De bevolking hier is ongelofelijk aardig en behulpzaam en vaak als we over straat lopen worden we door lokale bevolking welkom geheten. Het contrast in reactie van de lokale bevolking is wel groot overigens, we worden of hartelijk welkom geheten en mensen zijn erg geïnteresseerd in ons of we worden haast het land uitgekeken. Tegenover het KFI wonen een paar kinderen die ons ernstig interessant vinden, maar tegelijkertijd toch ook een beetje eng. Na hun wat chocola en vervolgens suikerriet aangeboden te hebben was het ijs wel redelijk gebroken. Van hun hebben we overigens ook het Swahili voor ‘blanke’ geleerd. Overigens zijn korte broeken ook een stuk meer geaccepteerd dan voorheen gezegd werd. Gelukkig maar, want het zou natuurlijk té erg zijn als ik naar Afrika ga en nog steeeeeeds niet bruin terug kom.

In het guesthouse hebben we (nog) geen internet dus ik ga nu even naar het KFI lopen om op internet te kunnen zodat dit ook daadwerkelijk leesbaar is voor iemand anders dan mijzelf. Vandaag kunnen we nog even relaxen en morgen gaan we hard aan de slag met de opzet van de masterclasses.

Tot volgende week!